Kolejne udane piwo od Wrężela. Simcoe to charakterystyczny chmiel, co doskonale czuć w tym piwie.

Kolor ciemnosłomkowy, piwo opalizujące, lekko mętne. Piana ładna, obfita, jasna. Ładny lacing. Aromat cytrusowy. Goryczka średnia, lekko ściągająca, nie zalegająca, fajnie kontrowana słodowością. Piwo pijalne, przyjemne.

Kolor jasnopomarańczowy, piwo wyraźnie mętne. Piana biała, niska, krótkotrwała, lacing taki sobie. Aromat intensywny, chmielowo-żywiczny. W smaku bardzo dobre, treściwe, słodowe z wyraźną goryczka, wysoka pijalność. Wysycenie średnie, alkohol solidnie zamaskowany.

Cena: -- , Warka 21/02/16
Barwa: jasno złota , klarowna ;
Piana : drobna , przekształca się w duże pęcherze które szybko się dziurawią , powstają kratery w chmurze piany , sama piana jest lekko zabrudzona ,
Aromat : taki zapach nie zaciekawi jak na pierwsze wrażenie , gdzieś przewija się ta nuta żywiczna ,mocny zapach lasu iglastego żywicy intensywnie ociekającej , bardzo intensywny aromat żywicy , cytrusy n minimalnym poziomie słabo zauważalne . skórka chlebowa trochę miodowa nutka , gdzieś może trochę i tych owoców tropikalnych jest trochę ale mało
Smak : mocno żywiczny , dużą goryczka , taka lejąca się żywica na gardło z każdym łykiem i zalegająca , gęsta goryczka , tu bardziej można wyczuć coś z cytrusów lecz i tak za mało , ta skórka chlebowa i mocny znak pozostawia jakby miodowość tego piwa
Pods. piwo ciekawe miałem do niego kilka podjeść że tak powiem ale liczyłem na coś więcej , może większa cytrusowość, samo piwo nie jest złe utrzymane w tonie piwa mocno żywicznego , jest to jak się nie mylę pierwszy Single Hop od Wrężela , więc jak na debiut to wystarczyć powinno jednak mi czegoś w tym piwie brakuje

Barwa: Jaśniejsze złoto, lekko zmętniona.

Piana: Biała, wysoka na około centymetr po nalaniu. Jest skąpa i bardzo delikatna, szybko przekształca się w minimalny pierścień ze śladowymi wyspami, pokrywającymi środek. Składa się z drobnych i średnich pęcherzyków. Do końca zostaje półksiężyć oraz śladowe paski na środku. Na szkle osadzają się skromne i cienkie kreski i kropki, które są rzadkie i nietrwałe.

Aromat: Średnio-wyraźny, słodki z dominującym powiewem owoców tropikalnych. Szybko pojawia się też intensywna żywiczność oraz subtelny aromat brzoskwiń, moreli, plus ciekawa kwiatowość. Całość tworzy przyjemny bukiet aromatyczny, zachęca do spróbowania piwa. Jedynym minusem jest niskie natężenie aromatu.

Smak: Bez zaskoczenia, podobny do aromatu. Na początku czuć podłoże słodowe wraz ze słodkim żywiczno-tropikalnym tłem. Bardzo szybko pojawia się ściągająca, żywiczna goryczka o zdecydowanym natężeniu. Na języku pojawia się odczucie podobne przy piciu mocno gazowanego napoju pomarańczowego. Jest to taka nieco sztuczna i nagazowana pomarańcza. Przy końcu goryczki pojawia się subtelnie wyczuwalny alkohol, który potem stopniowo zanika. W ustach po przełknięciu przez chwilę zostaje goryczka, po czym wypiera ją słodycz. Akcenty tropikalne są obecne tylko przez chwilę. Przed przełknięciem piwa i zaraz po czuć dziwną, nieco alkoholową ciężkość. Całość jest nawet pijalna, aczkolwiek wysoki woltaż robi swoje. Smak chwilami sprawia wrażenie trochę niepoukładanego.

Nasycenie: Średnie, nieco piecze w język. Może być.

Komentarz: Tym razem się zawiodłem, z reguły piwa z Wrężela prezentują bardzo wysoki poziom. Tutaj czegoś zabrakło. Zdziwiłem się trochę, gdy zobaczyłem, iż Single Hop Simcoe to IPA z wysokim woltażem na poziomie 7% obj. Wśród polskich rzemieślników spotykam się z takim podejściem po raz pierwszy. Ten Simcoe był taki przysłonięty i dało się odczuć, że nie są to wszelkie możliwości tak bogatej odmiany chmielu. Na finiszu czuć lekko alkohol, końcówka jest ciążąca i trochę przytłaczająca. Jak dla mnie jedno z najsłabszych piw z Wrężela. Podobnie zawiedziony byłem pierwszą warką Double India Pale Ale.