Warka do 15.09.16
Kolor ciemnego bursztynu, lekkie zmętnienie i osad drożdżowy.
Piana średnio obfita, na dwa cm, drobne i średnie pęcherzyki. Trwałość piany oceniam jako przyzwoita, po połowie degustacji zostało niewiele, na ściance szklanki obecne także niewielkie firanki po pianie.
Aromat niczego nie urywa, niezbyt intensywny, mało urozmaicony, głównie słodycz, trochę nut amerykańskich chmieli niby standard, ale wszystko jakieś bez szału.
W smaku od razu czujemy, że mamy solidnie nachmielone piwo , goryczka jest solidna, do tego nieco zalegająca, potrzeba chwili by się do niej przyzwyczaić. O ile taką goryczkę lubię, to w piwie brakuje bomby cytrusowej, słody są wycofane, trochę przebija się alkohol, pijalność średnia.
Piwo ogółem ok, goryczka na plus, ale piwo mało kompletne, niezbyt dobrze zbalansowane. Bardzo soldne 6 za smak mogę dać.

Barwa ciemno bursztynowa opalizująca. Piana drobno i średnio pęcherzykowa, trwała, ładnie oblepia szkło W aromacie głównie mango i cytrusy, alkohol bardzo słabo wyczuwalny. Aromat zdecydowanie dużo słabszy niż w AIPA. W smaku na początku słodycz, następnie bardzo duża kontra chmielowej goryczki, która jest na bardzo wysokim poziomie. W smaku pojawiają się nuty żywiczne i niestety alkoholowe. Piwo mocno rozgrzewające. Wysycenie na poziomie średnio wysokim w połączeniu z alkoholem sprawia, że piwo ma niską pijalność.

Połączenie wysokiego stężenia alkoholu oraz względnie wysokiej goryczki na poziomie 92 IBU w mojej ocenie uczyniły Wrężla DIPA piwem mocno męczącym i słabo pijalnym. Bardzo byłem ciekaw rzekomo obecnych tutaj klimatów nowozelandzkich, które podobno nierzadko wyrażone są nutami naftowymi. Tutaj chmielowość mimo iż wyraźnie obecna w bukiecie aromatycznym daje raczej typowe amerykańskie odczucie. Na szczęście alkoholowa nuta nie gra tutaj znaczącej roli. Nietrwała mydlana piana, więcej niż wskazane byłoby tutaj wyższe wysycenie piwa, mogące nieco podbić jego niską pijalność piwa. W smaku mocno mdłe, słodowo-karmelowe zagłuszające nieco wysoki indeks IBU piwa. Jest rozstanie, nie będzie powrotu?

Barwa ciemniejszego bursztynu, śednio mętna.Piana w kolorze jasno-kremowym.Składa się z średnich oraz drobnych pęcherzyków, ma około dwa centymetry wysokości po przelaniu do szkła.Stosunkowo szybko zredukowała się do wysepek i grubszego pierścienia.Pozostawia po sobie grube, całkiem równe i trwałe firanki zdobiące ścianki.Aromat wyrazisty, mocna baza słodowa z wyraźną porcją karmelu i słodyczy.Następnie przyjemne akcenty żywiczne i lasu iglastego, oraz odrobina słodkich owoców tropikalnych i alkoholowy finisz.W smaku dominuje solidna słodycz z wyraźną bazą słodową i akcentami karmelowymi.Potem pojawiają się akcenty żywiczne i lekkie alkoholowe - rozgrzewające.Goryczka na poziomie średnim, pojawia się po czasie, częściowo przełamuje mocno słodką bazę.Jest żywiczna i lekko piekąca.Szybko przysłania ją wolno rozchodząca się karmelowa słodycz, której w piwie jest bardzo dużo.Nasycenie na poziomie średnio-niskim, odpowiednie.Jak dla mnie zawód, karmel i słodycz zagłuszyła goryczkę.Pod względem aromatu żywica i reszta to typowy, wyspowy strong ale.Zbyt mało aromatyczne, Nowa Zelandia nie dała tego co dają chmiele z USA.Na minus alkohol w armacie i w smaku.Piwo przeciętne, jedna ze słabszych interpretacji gatunku, jaką miałem okazję pić.Z początku piwa z Wrężela bardzo mi smakowały, ale AIPA, Belgian Blond i teraz DIPA, to jak dla mnie bardzo przeciętne piwa.