o Osowa Góra Quad
Oko: bursztyn lekko zamglony. Piana dość słaba jak na styl. Nos: bardzo słodki aromat i dość silny. Likier z kandyzowanymi owocami, słodycz karmel, toffi, miód. Podobnie z butelki, do tego lekko winna, kwaskowa nuta i przyprawowa. Alkoholu prawie nie czuć. Smak: oleiste, gęste, gładkie. Smak nie tak intensywny jak aromat. Sporo słodyczy likierowej (wanilia, toffi, dębina), do tego sporo owoców kandyzowanych, na finiszu przyprawy i wytrawność, ale bardzo mało. Alkoholu nie czuć, bardzo ułożone. Przypomina bardziej Barley Wine, niż belgijskiego strong ale.

o Primátor Imperial 21° (dawniej Rytírský)
Oko: miedź klarowna, piana ecru, wysoka, gęsta i dość trwała. Nos: mocno słodowy, mocny jasny lager, do tego leciutka nuta alkoholowa. Ze szkła podobnie, do tego delikatnie chmielowa nuta kwiatowa. Smak: sporo słodyczy słodowej, likierowe, sporo ciała, lekko alkoholowe ale nie przesadzająca nuta. Dość nudne. Niezbyt pijalne.

o Golem Moloch
Oko: ciemnobrązowe, lekko zamglone. Piana jasno-beżowa, gęsta, niezbyt wysoka, trwała i zostawia lekki ślad na szkle. Nos: slodkie nuty ood słodów, zapowiad asię likierowo, kandyzowane owoce, plaony karmel, melasa, suszone owoce. Ze szkła bardziej oestrowy, sliwka coraz wyraźniejsza w postaci dżemu. Po ogrzaniu coraz bardziej przypomina Barley Wine. Nuty alkoholowej nie ma. Smak: faktura gęsta, oleista, ale nie wyklejająca. Sporo słodyczy słodowej, podobnie jak w zapachu, finisz lekko wytrawny, delikatne nuty melanoidynowe, delikatna kwaskowość, śliwka wędzona do tego posmak czekolady, orzecha. Troszeczkę alkoholowości czuć po kilku łykach. Odpowiednie, czyli niskie wysycenie. Ogólnie udane piwo, dostarczające sporo wrażeń degustacyjnych, choć wszystko jest b. stonowane.

o Rodenbach Grand Cru
Oko: wiśniowy wpadający w rubin, lekko zamglony. Piana ecru o bardzo delikatnym odcieniu czerwieni, niezbyt wysoka, mało trwała, zostawia solidny ślad na szkle. Nos: kwaśność i dzikość. Bardzo mocny aromat z butelki i szkła, kwaśny sok wiśniowy, kwaśne jabłka, nuta czerwonego wina wytrawnego i na finiszu dzikość. Smak: na początek troszkę słodyczy, ale zaraz zalanej kwaśnymi nutami różnorodnych owoców i winnymi, narastające natężenie kwaśności aż po limonkę i taniczności. Finisz to znów lekki powrót słodszych nut i delikatnej przyprawowości (cynamon). Po przełknięciu na języku pozostaje wytrawność garbnikowa i odczucie suchości na języku, obstawiam, że to robota ?bretów?. Bardzo wyważone, z niezłym ciałem, wysyceniem idealnym (odczuwalnym, ale nie nachalnym). Goryczki brak. Pije się doskonale.

o Deer Bear Blend Battle Vol. 2
Oko: czerń. Piana ciemny beż, niezbyt wysoka, średnio trwała, zostawia ślad na szkle. Nos: z butelki zniewalający aromat orzechowy plus słodkie dodatki, daje efekt chałwy orzechowo-waniliowej, spod tego nieśmiało kawa z mlekiem, czekolada deserowa. Silny zdecydowany aromat. Ze szkła bardziej zrównoważony, ale nadal intensywny: nadal chałwa, ale bardziej wyczuwalne palone słody. Alkoholu absolutnie nie czuć. Smak: kremowe, gęste w ustach, wysycenie bardzo niskie. Smak złożony. Dużo słodyczy, znów chałwa waniliowo-orzechowa, do tego likier kawowo-czekoladowo-nugatowy, na finiszu nieśmiało palone nuty, a z każdym łykiem o sobie daje znać przyprawowość od gałki muszkatołowej. Słodkie nuty dominują zdecydowanie, ale nie dają efektu ulepku. Pijąc trunek nadal jest się ?porażanym? silnym aromatem, przez co nawet jest pewien kłopot z oceną samego smaku. Alkohol nieobecny w jakiejkolwiek postaci, nawet nie grzeje w przełyk. Trochę brakuje goryczki (palonej i chmielowej), choć po przełknięciu trunku na języku zostaje kakao i narastająca gałka muszkatołowa. Piwo prawie idealne