Piana biała, drobnoziarnista, wysoka na około pół centymetra, dość szybko dziurawiąca się i opadająca szczątkową formę lacingu na ściankach szkła. Barwa jaśniejsza piaskowa idąca w stronę białej, mocno zmętnione, zupełnie nieprzejrzyste i nieklarowne, na powierzchni unoszą się drobinki drożdżowe. W zapachu nuty mega egzotyczne i owocowe od kiwi przez ananasa po mango i marakuję, akcenty zbożowe, soczkowe oraz lekko żywiczne aromaty, podbudowa słodowa. W smaku owocowa egzotyka zdecydowanie na pierwszym planie, goryczka całkiem zalegającą o profilu soczkowym, niezła kontra kwaskowa, gładka faktura dzięki płatkom pszennym i owsianym, pomimo tej aromatyczności piwo jest wysoce pijalne, wysycenie na średnim poziomie. Kapsel od browaru Trzech Kumpli, etykieta w zielonej kolorystyce, interesująco wykonana graficznie, w miarę dobrze, choć nie wyczerpująco opisana. Warka 28.10.2019. Pełna, treściwa, aromatycznie owocowa, a przy tym wysoce pijalna Session IPA? Trzech Kumpli udowodniło że jest to jak najbardziej możliwe. Lżejsza wersja Taury jest równie udana. Bez dodatku owoców czy sztucznych aromatów osiągnąć taką egzotykę? Chapeau bas po raz kolejny! Mocna 8 i oczywiście dodaję do ulubionych.

Wygląd: słomkowe mleko, śliczna piana i lacing.
Zapach: mega intensywny i świeży, cytryna, limonka, kiwi, mandarynka, papaja, geranium, zielony pieprz, melon, trawa cytrynowa, lekka cebula, winogrono
Smak: Jeżeli jest jeszcze jakiś polski browar kraftowy, który nie zawodzi (i piszę to z bólem) to jest nim Trzech Kumpli, choć jeszcze niedawno za taki uwarzałem też Pintę. Sesyjne IPA, 4,4%, więc nie nastawiałem się na nic ,tym bardziej, że piwo jest z października, a piję je pod koniec czerwca. A jednak jest bombą chmielową, powinno też zawstydzać wiele wypustów polskiego krafciku, które mienią się nie tylko DDH, ale wręcz TDH, a ledwie oddają jakiś aromat chmielu. Piwo rzeczywiście sesyjne, ale niesamowicie puszyste, rześkie, juicy, jak najlepszy vermont. Aromaty chmielowe takie jak w zapachu, z tym, że kokos wyraźniejszy i idzie w parze z koprem, jak z jakiegoś Sorachi Ace. Pomyśleć jakie było jako świeże.

Mamy lato, prawie...
Od wyglądu poczynając: bardzo ładna, jasnożółta barwa, mętne, na dole solidny osad drożdżowy, piana drobna, utrzymująca się obręcz. Wygląda właśnie na fajne Session IPA z zasypem pszennym.
Aromat: świeże cytrusy, choć nie ma tu dużej różnorodności, grejpfrut, lekki kokos, limonka, potem banan i słodowość raczej pszeniczna, płatki owsiane (?). Generalnie czuć, że to nie zwykłe amerykańskie chmiele.
Smak: cytrusowo i soczyście. Gładkie, choć lekko wodniste na początku, dopiero potem wychodzi ciało tego piwa. Poza tym: goryczka średnioniska, albo minus średnia, grejpfrut, lekko wytrawne. Jest bardzo dobrze i w stylu.

Piękny aromat. Nuty owoców tropikalnych. Wyczuwalny również kokos. Jasnożółty kolor, mocno mętne.
Piana średnioobfita, średnio i drobno pęcherzykowa. W szkle wyczuwalny aromat cytrusów, który
na myśl przywodzi grejpfrut. No jest dobrze w smaku. Jest owocowo i soczyście. Piwo jest zwiewne
i bardzo gładkie. Lekkość to pierwsze co przychodzi mi na myśl pijąc to piwko. Goryczka delikatna.
Wysycenie raczej niskie. Jest dość słodko, ale jest fajna kontra delikatnie gorzko-kwaśna o smaku grejpfruta.
Bardzo dobre piwko. Mogłyby być bardziej wyraźne smaki, ale stylowo się zgadza, bo to Session IPA.