Bardzo ciemne bordo. Co w zasadzie widać tylko pod mocnym światłem. Piany tylko obrączka.
Pachnie miodem, kwiatami, owocami. Trochę aromatu palonego. Trochę szlachetnego alkoholu. Puperniklem też pachnie. Może czekoladą.
Gęste, oleiste, likierowe. Bez nasycenia. Leciutkie musowanie jest. Napitek a?la syrop.
Słodkie. Jednocześnie gorzkie. I tu jest słuszny balans. Wszelkie poprzednie braggoty (jakie piłem) były na pograniczu akceptowalnej ulepności. Tutaj tej słodyczy coś daje zdecydowany odpór.
Z jednej strony więc melasa, miodek, kawa i karmel. A jednocześnie niemała ziołowa gorycz. Trwała aż do posmaku.
Coś jak goryczkowo ziołowe likiery. Oczywiście ziół tu żadnych nie ma, tylko taka analogia.
Świat słodki i gorzki łączy też posmak gorzkiej czekolady. Im piwo bardziej się ogrzewa, tym robi się ciekawiej.
Nie pozwólcie sobie serwować piw ciemnomocnych za bardzo schłodzonych. Temperatura zabija tu sporo wrażeń.
Na przykład dopiero pod koniec flaszki w smaku wyszła śliwka w czekoladzie.
Jak na swój ekstrakt może i zbyt mało ciała. Ale za to nie jest meczące. A rozgrzewające ?
To chyba mój czwarty braggot ? i jak dotąd najlepszy.
Gdybym miał streścić to: gorzko palony miód. Nie żałuję że kupiłem. Żal dotyczy tylko tego że jeden flakon się nabyło.

Piana praktycznie żadna, beżowa, drobnoziarnista, dziurawiąca się bardzo szybko po przelaniu piwa z butelki do szkła i nie pozostająca pod zupełnie żadną postacią, następstwem czego brak lacingu. Barwa ciemniejsza rubinowa wręcz czarna, w miarę klarowne i przejrzyste, nieznacznie tylko zmętnione. W zapachu wyraźne aromaty miodowe, karmel oraz suszone owoce, subtelna paloność, winne klimaty, po ogrzaniu nieznacznie wyczuwalna alkoholowa woń. W smaku miód również dominuje na podniebieniu, następnie przychodzi czas na karmelowo-palony akcent i finisz w postaci suszonych owoców, duża doza słodyczy, goryczka adekwatna do stylu, słabsza kontra kwaskowa, piwo przyjemnie rozgrzewa przełyk, alkohol jest nieźle zamaskowany, mało tutaj akcentów Fesa, wysycenie na średnio-niskim poziomie. Kapsel od Piwoteki, etykieta elegancko wykonana graficznie, wyczerpująco opisana. Warka 29.03.2019. Leżakowane około roku, degustowane w dzień daty spożycia. Ułożony smakowo braggot, choć czy na pewno braggot? Do tej pory piłem piwa w tym stylu tylko na bazie barleya, a tutaj ciekawostka Fes, którego co prawda za bardzo nie czuć w smaku, ale jest widoczny chociaż w barwie i nieznacznie w zapachu. Słodki przedstawiciel swojego stylu z lekko wytrawnym aftertastem. Miód wielokwiatowy zdecydowanie na pierwszym planie, piwo jest treściwe jednak w mojej opinii nieco zbyt słodkie. Z trzech braggotów jakie do tej pory piłem stawiałbym go niżej niż Bartnik od Profesji a na równi z braggotem od Peruna. 7 z plusem to moja ocena.

Mocna ósemka, fajne oryginalne piwo. Nastawiłem się na piwo mocno słodkie i bez wyrazu. Dostałem piwo słodkie, ale ciekawie przełamane smakiem fes-a, goryczka przez to jest wyczuwalna. Alkohol lekko wyczuwalny, pijalność kiepska. Ogólnie rzecz biorąc piwo na poczatku jest mega ciekawe, potem niestety jest gorzej. Końcówka wypita bez specjalnej radości.

Oko: niemal czarny (bardzo ciemny brąz), piana nikła, niezbyt trwała, beżowa.
Mos: z butelki połączenie mocno palonych słodów oraz narastająca nuta kwiatowego miodu, razem daje to niepowtarzalny aromat. Ze szkła bardziej przypomina RIS-a plus aromat miodu. Trochę likierowej alkoholowości, ale przyjemnej.
Smak: również ciekawy jak w zapachu, do tego trochę (dosłownie muśnięcie) powiew starości niczym w Old ALE (dechy starego drewna, stare meble skórzane). Nie ma kontry goryczkowej i nieco za mało akcentów palonych słodów. Alkoholu nie jest nachalny, w typie likieru kawowo-czekoladowo-miodowego z dodatkiem karmelu, rodzynek i słodyczy miodowej. Ciało średnio-gęste.
Nie jest łatwe do picia. Za malo palonych akcentów i za słaba goryczka, które kontrowałyby słodycz. Przez co pod koniec robi się nieco męczące, ale ogólnie dobre degustacyjne piwo.