Aromat słodko-gorzki (bardziej słodki niż gorzki) - zaczyna mleczna czekolada, po niej wchodzi syrop klonowy, a na końcu ciemne słody. Czarne, nieprzejrzyste; gęsta czapa apetycznej, beżowej piany.

Pierwsze odczucie w ustach, to niesamowita gładkość. Wtóruje jej płynna słodycz i delikatne wyklejanie. W ogóle nie czuć popiołowości, od początku do końca jest słodko, ale z elegancją - nie jest to chamski ulep. Podbudowa imperialnego stouta na krawędzi balansu i ostatkami sił dźwiga syrop, kokosa i walinę, próbując nie załamać się pod ich naporem - ale o dziwo jakoś jej się udaje i piwo wewnątrz \"się zgadza\". Alkoholu nie czuć w ogóle.

Pije się to niczym gęstą, płynną czekoladę z \"wkładką\". Doznań jest tyle, że ciężko to rozłożyć na czynniki pierwsze - trzeba chłonąc tą przyjemność jako całość. Poziom bliski kosmicznego \"Episode 02\" (dziecka kooperacji Nepomucena z Browarem Stu Mostów).

Takie Pastry to ja rozumiem!