Super piwko. Nepomucen potrafi.

Barwa soku pomarańczowego i jest podobnie mętne. Piana biała, drobnopęcherzykowa, po chwili tworzy pierścień i oblepia szkło. Zapach owocowy. Smak również owocowy, z wyraźną, bardzo przyjemną goryczką, z lekko trawiastym finiszem. Wysycenie średnie do dużego. Wszystko ładnie zbalansowane. Bardzo przyjemne i smaczne piwo.

Taki sztos i to na polskich chmielach. Brać póki dostępny.

Piana: biała, z początku dosyć pokaźna. Tylko bezpośrednio po nalaniu jej jakość jest bardzo dobra. Po dosyć szybkim czasie opada w szybkim tempie, pogarszając także swoją strukturę. Mimo wszystko cały czas na pewnym poziomie utrzymuje się, a lacing jest genialny.

Barwa: słomkowa, jasnożółta, nektar bananowy. Piwo nieprzejrzyste.

Aromat: intensywne owoce tropikalne słodkie połączone z białymi. Marakuja w opór po zamieszaniu. Jest też agrest, gruszka, trochę porzeczki białej. O dziwo wyczułem naftę.

Smak: jest słodko. Owoce tropikalne nadal grają pierwsze skrzypce. Przyjemna nuta świeżego kompotu z porzeczek. Występuje ponadto lekka iglastość, ziołowość minimalnie także.

Wysycenie nie za duże, nie za małe, idealnie według mnie. Słodycz nadaje wagi piwu, ale wytrawność zdecydowanie pokazuje co to za piwo. Goryczka na dobrym poziomie. Nie jest zalegająca, ale utrzymuje się długo, tyle, że coraz delikatniejszy jej charakter. Dla początkującego będzie w sam raz. Co najlepsze nie ma palenia od chmielu. Obecna krągłość sprawia, że chce się wziąć następny łyk. Pijalność wysoka. Totalnie nie czuć wagi tego piwa i zarazem alkohol nie jest zauważalny, a mimo to nie jest to wodnisty pustak. Tym razem bardzo dobra robota Nepomucen.