Barwa miedziana. Bardzo ładna piana, trwała i w większości drobnopęcherzykowa. Obfity lacing. Aromat mocno cytrusowy ale i zarazem słodki. Wysycenie niskie do średniego. Mocna goryczka. Taka jak powinna być w double IPA. Plusik za etykietę. Godne polecenia.

Barwa: Miedziana, o czerwonym odcieniu, lekko zamglona.

Piana: W kolorze ecru, charakteryzuje się strukturą różno-pęcherzykową. Wysokość po nalaniu nie jest imponująca, około dwóch centymetrów. Na środku szybko powstają przetarcia. Z czasem zostaje niziutka, porozrywana kołderka z lekkimi zgrubieniami przy samych ściankach. W tym stanie piana utrzymuje się do samego końca degustacji. Na ściankach zostają cienkie, niezbyt obfite firanki, które mają bardzo fantazyjne kształty. Ich zaletą jest trwałość.

Aromat: Wyrazisty i całkiem przyjemny. Karmelowa podbudowa słodowa z pojawiającymi się również nutami skórki chlebowej. Następnie akcenty żywiczne, z mocno dojrzałymi owocami tropikalnymi. Zapach jest bardzo słodki, gdzieś w oddali przebija się sbutelna woń alkoholowa.

Smak: Adekwatny do aromatu. Ponownie mocno słodka i karmelowa baza słodowa, następnie przyjemne i zdecydowane akcenty żywiczne i tropikalne. Goryczka na wysokim poziomie, pojawia się w miarę szybko i dobrze przełamuje słodycz, ma profil mocno żywiczny. Pozostaje w ustach na dość długo. Po przełknięciu piwa pojawia się wyraźne alkoholowe rozgrzewanie. Chwilę przed przęłknięciem da się wyłapać minimalną pikantność, którą z pewnością powoduje pieprz. Piwo jest ciekawe w smaku, niczego mu nie brakuje.

Nasycenie: Średnie, lekko w stronę niższego.

Komentarz: Przyjemna DIPA, może nie zachwyciła, ale również mnie nie rozczarowała. Kraftwerk ma przyzwoite co niektóre piwa, aczkolwiek nic jeszcze nie wywołało u mnie efektu WOW. Brawa za ładne, rzucające się w oczy etykiety. Piwo warte polecenia, chociaż ten pieprz trochę mnie zniechęcał, lecz jest on bardzo subtlenie wyczuwalny.