Wielkie miłe zaskoczenie! Sok z grapefruita idealnie równoważy smak piwa, co daje fajne orzeźwienie. Bije na głowę smakiem i składem wszelkie Radlery czy piwa typu Somersby.

W aromacie marakuja, skórka z cytryny.

W smaku sok grejpfrutowy, pestki grejpfrutowe.

Grejpfrut zdominował to piwo. Brak odczucia chmieli. Deklarowany styl to IPA, lecz w smaku zupełnie tego nie czuć.

Opalizujące złoto. Piana średnia, porządna. Pachnie cytrusami i słodem.
Puszyste, pełne. Sok dodany z umiarem nie dominuje piwa, a jest wyczuwalny. Owocowa gorycz łączy się
z chmielową. Ich suma nie jest przesadna. Bardzo zbalansowane piwo. I przyjemne.

Wygląd: piana niewielka i szybko się redukuje, samo piwo barwy słomkowej, lekko nieklarowne
Zapach: prawie w ogóle nie pachnie, czuć głównie nutę miodową/landrynkową, rumiankową? Grejpfuta, a tym bardziej amerykańskich chmieli zero
Smak: po 13 odfermentowanej do 5,2 oczekiwałbym większej pełni, ale nie to mnie najbardziej zawiodło. Warrior, Amarillo, Columbus? Zero, null, nic. Dobrze, że chociaż trochę czuć tego grejpfruta, ale też bez szału. Gdyby go nie było to to byłby pustak pokroju jakiegoś korpolagera. Piwo ma termin do września, a jest strasznie papierowe, dodatkowo ta nuta miodowo-landrynkowa. Serio to warzono w Perunie? Bo smakuje jakby robiono je w Połczynie. Piwo nie fatalne, ale po prostu słabe, poniżej średniej, z jednej strony przypomina nieśmiałe próby polskiego krafciku gdzieś z około 2015, by IPA zrobić z jakimś sokiem, które były dosyć toporne, ale nawet wtedy nie smakowały tak słabo