Już z puszki daje się wyczuć wyraźny aromat orzechów, ze szklanki jeszcze silniejszy - ale czemu się dziwić, skoro oprócz pasty orzechowej poszły aromaty. Ciecz ciemnobrązowa, oleista. Piana beżowa, puszysta i apetyczna, lecz szybko redukuje się do atolu. Plus za lacing, każdy krążek wyraźnie zaznaczony na ściance szkła.

Zaczyna się gładkim, nieco mdłym odczuciem, kończy fajną paloną goryczką. W smaku słodyczy aż tak wiele nie ma, bo jest tu wyraźna kwaskowa kontra, zachodząca na aftertaste. Całość smakuje jak lepszej jakości Schwarzbier albo Oatmeal Stout; ogólne wrażenie jest puszyste, lekkie, kawowe, umiarkowanie palone. Ciekawe jak smakowałoby bez tych wszystkich dodatków ...

Szału nie ma, spodziewałem się większego wypasu. Z drugiej jednak strony całość jest świetnie zbalansowana i naprawdę przyjemnie się to pije. Na całe szczęście nie ma sztuczności, którą mogłaby sugerować lista składników - długa niczym tablica Mendelejewa.