Zapach : sporo takiej dymności , dębu , bardzo przyjemnie , delikatnie i zachęcająco.

Smak: wysycenie spore (jak przystało na styl) choć nie atakujące , czuć tę dębinę , dymność , jest takie delikatnie kwaskowate i wytrawne.

Godny reprezentant naszego polskiego stylu , naprawdę sporo smaku jak na taki ekstrakt 8+/10

Pite na 8 edycji Wrocławskiego Festiwalu Dobrego Piwa 2017
Recenzję mogą być połowiczne.
Muszę powiedzieć z czystym sumienie, chyba najlepsze grodziskie jakie piłem. Bardzo pijalne, orzeźwiające, dymione w taki dębowy sposób, w smaku taniczne, w kierunku wytrawnego. Jestem na tak.

Grodzisz skonsumowany w Dukielskim Pubie podczas pobytu na Podkarpaciu. Pogoda była doprawdy nieznośna, duchota dawała się we znaki, a lejący się z nieba żar wyciskał ze mnie siódme poty. Zaznajomiony z opinią, iż piwa ?grodziskie? zdecydowanie sprawdzają się w takich sytuacjach, czym prędzej zasięgłem po laną bezpośrednio z beczki Dębową Panienkę. Dotychczas nie miałem bogatych doświadczeń z tym stylem (piłem jedynie Piwo z Grodziska) lecz miałem na uwadze pewne aspekty cechujące ten gatunek. Piwo urzekło mnie niemal w każdym aspekcie. Już zza barowej lady wyczuwałem silny, dymiony aromat wyrażony wędzonym oscypkiem, co wywołało sporą aprobatę. Wędzoność była niezwykle intensywna, Piwo z Grodziska w porównaniu z dukielskim tworem nie miało jej praktycznie wcale. Piana była dość wysoka i drobnoziarnista, lecz znacznie mniej okazała i trwalsza aniżeli w ?polskim szampanie?. Natomiast ładnie oblepiała pokal, formując na szkle lacing w rozmaitych kształtach. Piwo w smaku kwaśne, wytrawne lekko taniniczne, przy czym treściwe pomimo niewielkiej zawartości ekstraktu. Nie ma mowy tutaj o żadnej wodnistości. Dębowa Panienka sprostała mojemu spragnieniu.