Pite przed chwilą. Zbyt alkoholowy i jednocześnie słodki na końcu. W aromacie czuć wiśnie w czekoladzie. Bardziej smakował mi Komes i ten z Ambera

Kiepski Porter, bardzo słodki i mdły. Niezbyt udane piwko. Nie tego oczekuje się od stylu

Najgorszy porter, jaki piłem. Cukier, cukier i jeszcze więcej cukru...

Poprzednia wersja bodajże z dodatkiem lukrecji smakowała mi, ale jak wszystko od Cornelius-a ? szału nie robiło. Nowa edycja z wyższym (wykazywanym) alkoholem 9 volt też szału nie robi, nie mniej nadaje się do spożycia.
Kolor ciemny ale nie czarny, pod światło ? rubinowy, czysty ra?, tzn. klarowny. Piana beżowa z początku obfita z drobnych i średnich pęcherzy, opadła z czasem do minimalnej warstwy na powierzchni, tworząc lacing.
W aromacie jest pochodna od ciemnych słodów ? palenizna, gorzka czekolada, suszona śliwka, którą niestety ?pokrywa? alkohol. Piwo w miarę świeże (termin to maj 2017 r.) i stąd pewnikiem ten efekt. Aromat również zdominowany przez ciemną stronę mocy. Mocna gorzka czekolada, palone słody, trochę suszonych owoców i o dziwo mniej wyraźny niż w aromacie alkohol! Goryczka jest wyczuwalna na poziomie średnio-niskim. Lekko osadza się na języku i podniebieniu. To również zasługa sporego wysycenia oraz alkoholowej mocy, podbijające efekt ściągania wewnętrznej strony otworu gębowego. Piwo jest wytrawne, w przeciwieństwie do wcześniejszych warek tych z lukrecją. Jak na 22-ke jest ono lekkie, może nawet trochę wodniste, jak na portera.
I mam rozterkę. Czy chwalić Cornelisua za dołączenie do klubu wytrawnych bałtyckich porterów czy tęsknić za osobliwą wersją z lukrecją?