Zgadzam się z poprzednikami ale dla mnie to więcej niż solidny RIS - na uwagę zasługuje lekko szczypiący posmak na języku.

Wygląd typowy dla gatunku, z minimalną, brązowa pianą. Niemal czarne. Aromat subtelny, mocno palony, pełny.
W ustach jest dużo kawy i palności ze znaczącą goryczką jak na styl, troszkę kwasku. Dość wytrawne. Alkohol schowany, delikatnie grzeje w przełyku. Solidny RIS, choć solidna podstawa zachęca do spróbowania leżakowanych wariantów.

Bardzo przyjemne , zbalansowane i bez agresywnego alkoholu. Zdecydowanie na długie wieczory. Nie pozostaje mi nic innego jak zapolować na pozostałe wersje gravediggera.

Pite nieco ponad dwa miesiące po terminie.

I ostatnie piwo tego wieczora, na deser. Po otwarciu butelki pierwsze, co poczułem, to lekki kwasek. Pierwsza myśl - skwaśniało. Byłby płacz, bo trzymałem je jakoś pół roku w szafce. Ale chwilę później odezwała się kawa i czekolada. Uff... Kwasek tylko z palonych słodów.

Piwo czarne jak noc listopadowa, absolutnie nieprzejrzyste, choćby halogenem świecić. Piana ciemnobeżowa, niezbyt obfita, ale też lałem raczej ostrożnie. Głównie drobne pęcherzyki, po jakimś czasie opada, zostawiając niewielki lacing i cienką warstewkę na powierzchni. No, tyłka wizualnie nie urwała.

W aromacie głównie czekolada i kawa. Nieco wanilii. Długo je trzymałem, mogłem dłużej, ale nawet po takim czasie czuć lekką śliwkę. Po ogrzaniu kwasowość zanika niemal zupełnie.

Piwo jest oczywiście treściwe, choć tutaj też szaleństwa nie ma. Typowe dla RISa niewielkie wysycenie. Tomaszkopyrazblogublogkopyrakom byłby zadowolony, bo Gravedigger jest mocno goryczkowy. Przyzwyczaiłem się ostatnio do słodkich imperial stoutów, tutaj mamy miłą odmianę. Mimo to deklarowane sto IBU nie jest szczególnie odczuwalne. Napisali by 70 i też by było dobrze.

W smaku głównie gorzka czekolada i mocna, cierpka kawa. Słody palone dają po garach intensywnością. Czuć lekki popiół. Wanilii, która przez chwile czułem w aromacie nie wyczuwam niestety w smaku, podobnie tych suszonych owoców. Było dłużej leżakować... Alkohol dobrze zamaskowany, ładnie się ułożył. Dopiero lekkie szumienie w głowie pod koniec świadczy o tym, że to jednak dziesięć procent mocy.

Nie jest to najlepszy RIS, jakiego piłem, nie jest też w pierwszej piątce. Ale to naprawdę udane piwo, po które warto sięgnąć.