Barwie bliżej do czerni niż do brunatnego. Piana wysoka, bardzo gęsta. Z małych pęcherzy, kremowa, niemal jak Guinessowa. W aromacie silna wędzonka.
W smaku również silne nuty wędzonki, dym, poza tym trochę kawy i deserowej czekolady. Kontra kwaskowo-goryczkowa znaczna. Piwo dobrze ułożone, bez was. Gładkie, pijalne. Wysycenie znaczne, jednak piwo nie jest przegazowane.

Zapach. Wali smołą, smarem, torfem jak jakiś single malt z Islay, poza tym niegarbowaną skórą i klepkami dębowymi, spod tego wyziera też treścistość słodowa, ciemna, palona, bo że wędzona to już wiemy, spieczona skórka chleba, jakaś mocno palona kawa, nawet jakiś karmel, poza tym chmiel, ziołowy. Ono daje taką starą apteką z PRL-u :D
Kolor ciemna cola, piana bez szału
W smaku wytrawne, bardzo garbnikowe, drewniane, torfowe, bardzo wędzonkowe, palone, zajeżdża jakąś maścią, starym lekarstwem, jest pełne treściwe, gęste, maślane (tak ma nuty jakiegoś diacetylu, ale pozytywne), goryczka umiarkowana, raczej taka węglowa, są suszone śliwki, jest ciemne pieczywo, które zlewa się gorzkim posmakiem, jest karmel, trochę toffi, jest ziołowo-przyprawowe, choć nie odczuwa się tego jako chmielowość. Piwo jest gładkie, aksamitne, harmonijne, doskonale ułożone.

Najintensywniejsza szynkowa wędzonka jaką piłem do tej pory. Do tego piękna i trwała piana. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana piw wędzonych.

Schlenkerla w aromacie jest bardzo przyjemne, delikatne. Akcenty wędzone (domowa szynka), dymne, pod którymi króluje słód. Wszystko eleganckie, delikatne, nieco przygaszone. W smaku daje się wyczuć wyraźnie dymne akcenty, osmolone drewno, palony słód. Słabe, choć wystarczająco wyraźne akcenty chmielu dopełniają obrazu. Świetnie zharmonizowane, wysoce pijalne. Zresztą, co tu dużo gadać, po jego wypiciu rozważam emigrację do Bawarii. Piwo doskonałe.