W zapachu całkiem fajnie, przyprawowe, pieprzowe i jednocześnie mocno owocowe (swojskie słodkie owoce)
Za bardzo wysycone, przesadnie. Naprawdę to wysycenie jest po prostu zabijające to piwo.
Jak na styl to marnizna do potęgi, pierwszy raz się tak rozczarowałem klasztornym belgijskim, które z reguły trzymają styl, nawet jak to podróbki (klasztorne z nazwy i z tradycją sięgającą pięciu lat wstecz). Smak jak na styl obrzydliwie płaski, dzieje się tu nawet sporo, ale krótko. Jest lekko słodowe, biszkoptowe, karmelowe, chlebowe, drożdżowe, odrobinieczkę owocowe, kwaskowate, bardziej wodniste niż wytrawne, trochę w posmaku przypraw, nawet goryczka, ale podła, chamska, metaliczna. Wszystko to jednak na takim totalnym minimum.
Jest mnóstwo belgijskich klasztorniaków w tej samej cenie o niebo, dwa, a nawet trzy nieba lepszych. Szkoda zachodu na to

Poprawne piwo z obfitą pianą, złotym kolorem. Aromat owocowo-przyprawowy (korzenny), podobnie w smaku. Razi wysokie wysycenie.

Średniak wśród belgijskich piw, ale dobrze się pije, choć mogło by być bardziej wyraziste - zarówno w aromacie jak i smaku. Trochę za delikatne.

Aulne w aromacie jest chlebowe, słodowe, echo drożdży. Trochę suszonych owoców - śliwek, moreli. Jednak stopniowo, niezmiennie, najpierw pojawiają się, potem coraz bardziej dominują nieprzyjemne akcenty stęchlizny, odleżanego potu, kurzu - takie trochę wnętrze starego autosana. W smaku jest lekkie, odrobinę kwaskowe, zbożowe, po chwili pojawiają się drożdże. Akcenty roślinne, jakby młody mlecz. Smak zdecydowanie lepszy niż aromat.